8. Przesłuchanie.

Megan's Pov

-Anne nie przejmuj się. Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.- uspokajałam ją gdy weszłyśmy do domu.

Cieszę się, że w końcu się przełamała i postanowiła poznać mojego brata i wszystkich innych domowników. Wiem, że dla niej może być to przerażające, w końcu jak dziewczyna może mieszkać ze zgrają mężczyzn? Miałam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze, że Anne polubi mojego brata i vice versa.

Usiadłyśmy razem na kanapie po czym zaproponowałam, że przyniosę coś do picia.

Wyszłam z pokoju i w pośpiechu udałam się do kuchni. W lodówce znalazłam tylko jeden nie zaczęty napój. Reszta była otwarta. Pewnie zastanawiacie się dlaczego nie mogę podać jej otwartego już wcześniej picia? A więc, każdy z chłopców ma to w naturze, że pije z butelki. Dla mnie to stało się już normą, ale dla Anne może to być obrzydliwe.

Cóż, taki urok życia z chłopcami.

Zamkniętym napojem okazała się ice tea. Kiedy miałam już opuścić kuchnię przez drzwi usłyszałam znajome mi głosy.

-Więc...-odezwał się jeden z nich wnioskuję, że to był Max.

-Więc...-odpowiedział żeński głos.

-Jestem Max, brat Megan. To jest Marco, Jacob, Cody, Joseph, Tony i Andrew.-przedstawił wszystkich po kolei.

-Miło mi jestem Anne.-mogłam sobie tylko wyobrazić jak niezręcznie musi się właśnie czuć. Postanowiłam to przerwać. Pewnie pchnęłam drzwi ukazując swoją postać dla wszystkich zgromadzonych w salonie.

Ujrzałam tam Anne podającą rękę dla każdego chłopaka z osobna. Czyli nie było tak źle.

Postawiłam puszkę na stole w miejscu gdzie siedziała Anne. Po chwili usiadła już na swoje miejsce, a  na drugiej kanapie i fotelach zasiedli chłopcy.

Anne posłała mi pełne wściekłości spojrzenie. Wiem, że spieprzyłam. Obiecałam, że unikniemy niezręcznych sytuacji i nie zostawię jej sam na sam z domownikami.

-To...co zdarzyło się pod moją nieobecność?

-Poznaliśmy twoją przyjaciółkę Meg.- powiedział Max.-Tak właściwie to poznaliśmy tylko swoje imiona, ale na pewno chcę dowiedzieć się o nas więcej tak samo jak my o niej.-uśmiechnął się.

-To co chcecie o mnie wiedzieć?-odezwała się nie pewnie.

-Zacznijmy od tego czy masz pracę?

-Nie mam. Uczę się w szkolę z Megan.

-Ile masz lat?

-19.

-Jesteś dobrą uczennicą?-obie z Anne na to pytanie zaczęłyśmy się śmiać przez co Max zrozumiał, że odpowiedź brzmi "nie".

-Zainteresowania?

-Lubię strzelać do celu.

-Ooo serio? Jesteś dobra w obsłudze pistoleta?

-Całkiem niezła.

-To mi się podoba. Może nauczyłabyś moją siostrę?-popatrzyłem się na niego znacząco. Wiedziałam, że jest mi to potrzebne, aby bronić się przed wrogami Nixon.

-Tak, jasne nie ma sprawy.

-Mieszkasz daleko od nas?

-Nie. Kilka ulic dalej.

-Jak się czujesz w naszym towarzystwie? No wiesz...na pewno słyszałaś o nas wiele plotek.

-Tak owszem słyszałam. Megan powiedziała, że jesteście nie szkodliwi, a wszystko co o was mówią to nie prawda. Cóż wierzę jej.

-To może zakończmy już te przesłuchanie.-wtrąciłam- Oczywiście jeśli Anne chcesz coś wiedzieć to pytaj śmiało.

-Nie, nie trzeba.-posłała mi uśmiech.

-Jeśli pozwolicie to chce pokazać mojej przyjaciółce swój pokój.

-Jasne, uciekajcie.

Ruszyłam w stronę schodów ciągnąć za rękę Anne. Po chwili otworzyłam drzwi i byliśmy już w moim pokoju.

Ściany były pomalowane na ciemno bordowy kolor, przy oknie stało duże łóżko, przy którego brzegach stały 2 szafki nocne, które ozdabiały lampki.

Na jednej ze ścian wisiała biała tablica z mnóstwem zdjęć. Wśród nich znajdowały się też te z odległej przeszłości. Za czadów życia mojej matki i za czasów wolności mojego ojca. Piękne lata.

-Megan, to twoja mama?-zapytała niepewnie pokazując na zdjęcie z wakacji. Byliśmy wtedy w Egipcie. Najlepsze jest to, że tak naprawdę nie pojechaliśmy tam dla przyjemności, lecz dlatego, że mój ojciec miał problemy z jakimś gangiem. Wyjechaliśmy tylko dla bezpieczeństwa.                                                                                                                                                                                                

-Tak to moja mama.

-Ummm...a gdzie ona teraz jest?

-Ona nie żyję.-udawałam silną. Najwyraźniej skutecznie.

-Przykro mi...a co z Twoim tatą?

-Też nie żyję.-skłamałam lecz utrzymywałam się z bratem właśnie tej wersji.

-Przepraszam, nie powinnam.-zasmuciła się.

-Nic się nie stało.

Anne rozglądając się po pokoju przypadkiem spojrzała na zegarek, który wskazywał godzinę 18:00.

-Kurwa muszę się zbierać. Miałam być w domu o 16:00.

-To choć na dół.-wyszłam, a ona za mną.

W salonie bez zmian siedzieli chłopcy.

-Zbierasz się już? Myślałem, że zostaniesz przynajmniej na kolację.-odezwał się Max. Wiedziałam, że to ja bym musiała robić tą kolację.

-Może następnym razem, ale teraz muszę już iść. Miło mi było Was poznać.-posłała wszystkim szczery uśmiech.

-Widzisz nie musiałaś się nas tak bać.-odezwał się Jacob co najwidoczniej zawstydziło Anne, gdyż na jej twarzy pojawił się rumieniec.

Ufff wszystko szło jak spłatka. Czułam, że Anne dobrze czuję się w towarzystwie całego gangu. Oczywiście pomijając fakt, że nie wie, że jest w jednym pokoju z seryjnymi mordercami, ale to taki szczegół.

Nie sądziłam, że się polubią, a tu proszę, może również zostaną przyjaciółmi. Może zaufają Anne na tyle, że pozwolą mi wyjawić dla niej nasz sekret. Kto wie? Na razie jesteśmy na dobrej drodze do tego. Spotkanie się już kończy, a wszystko jest dobrze!

Chyba nic nie mogło już się zepsuć.

-Anne,-zaczął Max.-mam jeszcze jedno, ostatnie pytanie. Czym zajmują się twoi rodzice?

-Moja mama jest chirurgiem.

-A tata?

-Tata..? Tata..-nerwowo spoglądała na mnie.-Mój tata jest...policjantem.-ewidentnie unikała spojrzeń chłopców.

OJ ANNE WSZYSTKO SPIEPRZYŁAŚ!

    

  Justin's Pov

Nie dojrzę, że mam zabić tą małą sukę to jeszcze ktoś mnie śledzi?

Dowiem się kto to za wszelką cenę.

 ***

Wieczorem postanowiłem wybrać się do klubu by odreagować ostatnie wydarzenia.

Wsiadłem do samochodu po czym ruszyłem. 

Gdzieś w połowie drogi do "Night Club" w lusterku zobaczyłem znajomy mi samochód.

To był ten sam co śledził mnie jak jechałem do szkoły! Mógłbym oddać za to życie. To na 100% on!

Nie zostawię tak tego. Załatwię skurwiela. Miałem już plan jak go dopaść. Nic nie miało prawa pójść źle.

Zatrzymałem się przed klubem i jakby nigdy nic wszedłem do środka.

Kątem oka dostrzegłem, że samochód zatrzymał się nieco dalej od mojego lecz nikt z niego nie wysiadał. Najwyraźniej na mnie czekał. Nie wiedział, że nie przeżyje kolejnych 30 minut.

Bywałem już w tym miejscu nie raz. Znałem je jak własną kieszeń więc znalezienie tylnego wyjścia nie sprawiło mi najmniejszego kłopotu.

Wyszedłem wyjściem awaryjnym i próbowałem niezauważalnie podejść do nieznajomego kierowcy, który śledził mnie od dłuższego czasu.

Zaszedłem go od tyłu. Miał otworzoną szybę co ułatwiło mi tylko zadanie. Nie spodziewał się mnie. Udało mi się go zaskoczyć. Przez okno przyłożyłem mu pistolet do głowy.

-Gadaj skurwysynie kim jesteś i po chuja mnie śledzisz!

-Co do cholery-popatrzył na mnie.-Masz paranoję? Spierdalaj.

-Odważnie jak na człowieka, który ma przyłożoną spluwę do głowy. Twoje życie zależy od tego jakich informacji mi udzielisz. Chcesz żyć? To gadaj!

-Działam na zlecenie.

-Kogo?!

-Nie znam nie chciał mi podać imienia i nazwiska.-naładowałem pistolet co musiało go wystraszyć.-Poczekaj! To bym Max Collins.

-A więc Collins. Żałosny dupek. Dzwoń do niego!

-Że co?

-Dzwoń kurwa! Masz mu powiedzieć to co ci będę kazał!-chwycił telefon w rękę i wybrał numer.

-Powiedz mu, że sprawy się trochę skomplikowały i musi tu przyjechać żebyś mógł mu przekazać więcej informacji.

-Cześć Max to ja. Sprawy związane z Justin'em Bieber'em się trochę skomplikowały. Przyjedź pod "Night Club". Na miejscu powiem ci więcej. Czekam na tyle klubu.

-Wszystko w porządku?-zapytał podejrzliwie.

-W jak najlepszym.

-Dobra już jadę.-rozłączył się.

-Grzeczny chłopiec.-powiedziałem z satysfakcją.

-Zrobiłem co kazałeś więc teraz spierdalaj i zostaw mnie w spokoju.

-Nie gorączkuj się tak. Wiesz co wyświadczyłeś mi przysługę więc ja też wyświadczę tobie...Zastrzelę cię. To będzie lepsze od tego co by cię spotkało jakby Max Collins się dowiedział, że go wydałeś, ale spokojnie już za niedługo do ciebie dołączy. Żegnaj.

-Ty Skur...-nie zdążył skończyć gdyż nacisnąłem na spust powodując natychmiastową śmierć. Na szybach osadziła się krew.

Jedyne co mi zostało to czekać na Collins'a.

---------------------

@AskTheSmile

czytam=komentuję

ask-http://ask.fm/AskTheSmile-pytajcie o co chcecie.

Co się z wami dzieję już dawno nie przekroczyliście 50 komentarzy, a co mówić o 70...

Więc wstawię rozdział jak będzie 50 komentarz;) Polecajcie znajomym.( nie komentujcie po kilka razy bo to wkurwiające.)