6. Płatny zabójca.

Megan's Pov

 Uściskiem pożegnałam się z Anne stojąc już przed moim domem. Po kilku metrach jej samochód zgasł. Zaśmiałam się nie zważając na to, że może potrzebować pomocy w pchaniu auta.

Na szczęście nie musiałam tego robić gdyż po kilku próbach ponownego odpalenia silnika swobodnie zapalił, a Anne udała się do domu.

W drzwiach przywitał mnie Max. Jednak gdzieś się strasznie śpieszył więc nie miałam czasu z nim pogadać. Nawet nie zdążyłam zapytać gdzie idzie.

Max's Pov

Cały dzień myślałem o tym, że Megan jest w ciągłym niebezpieczeństwie. Nie mogłem jej pilnować 24/7.

Nie jest bezpieczna....zwłaszcza dopóki Bieber żyje. Jego śmierć by zdecydowanie ułatwiła mi życie.

Jednak nie mogłem ryzykować. Kilka tygodni temu skończyły mi się zawiasy. Dziwne jest to, że miałem rozprawę w sądzie za nie zapłacenie mandatu..tak mandatu. To tylko potwierdza fakt, że policja nie znalazła nic na mnie w poprzednich rabunkach, napadach czy morderstwach.

Biedni obywatele. Przynajmniej mandaty mają pod kontrolą.

Musiałem zabić Biebera...nie zabijając go. Może to skomplikowane, ale jak się ma znajomości wszystko wydaję się łatwiejsza.

Postanowiłem poprosić o pomoc kumpla. On sam miał kiedyś problem ze zleceniodawcą, który nie oddał mu kasy za zamordowanie jego żony więc pomogłem mu go wytropić, zmusić do oddania 8000$ i zabić.

Zatuszowanie tej sprawy zajęło mi trochę czasu. Zdecydowanie wisiał mi przysługę.

Wziąłem swój I Phon do ręki i przejrzałem całą listę kontaktów w poszukiwaniu "Lucas'a". W końcu natknąłem się na jego numer i zadzwoniłem. Po chwili przywitał mnie znajomy lecz już dawno przeze mnie nie słyszany głos.

-Ooo kto to do mnie dzwoni Max Collins! Ile to czasu minęło od naszego ostatniego spotkania.Co tam u Ciebie i u Megan słychać?-powiedział przyjaźnie.

-Cześć Lucas...Nie dzwonię do Ciebie w sprawach prywatnych, ale w służbowych. Chcę się z tobą jak najszybciej spotkać.-mówiłem stanowczo.

-A mogło być tak pięknie.-zaśmieliśmy się.-To kiedy chcesz się spotkać?

-Nawet dzisiaj. Odpowiada Ci za pół godziny...tam gdzie zawsze?

-Ok to do zobaczenia.-rozłączył się.

Chcąc dotrzeć na umówione przez nas miejsce na czas musiałem już wyjeżdżać.

Po drodze w drzwiach spotkałem Megan. Przywitałem się z nią lecz nie miałem czasu na zbędne rozmowy.

Wybiegłem z domu wsiadając do swojego samochodu. Ruszyłem rozglądając się czy nikt za mną nie jedzie. Nie mogłem ryzykować, że ktoś zobaczy mnie w towarzystwie Lucas'a.

Przemierzałem uliczki coraz bardziej zbliżając się do swojego celu, którym był okręg zwany Bronx. 

To zawsze było najlepsze miejsce na załatwianie spraw nie koniecznie zgodnych z prawem gdyż są tu codziennością. Dilerzy, dziwki, mordercy....tu było można spotkać każdego.

Jest to najgorszy obszar do życia lecz najlepszy do załatwiania interesów.

Kiedy krajobraz dookoła monstrualnie się zmienił wiedziałem, że już jestem na miejscu. Stare, rozpadające się kamienice, te same zepsute powietrze...tak to jest to miejsce.

Wysiadłem z samochodu dostrzegając na przeciwko mnie samochód, a w nim siedzącą postać. Podszedłem bliżej i zapukałem w okno. Osoba natychmiast się odwróciła i popatrzyła na mnie. Tak to był on.

Posłał mi szczery uśmiech i wysiadł z samochodu.

-Cześć stary. Co było takie pilne?-przywitaliśmy się podając, a następnie lekko ściskając sobie ręce.

-Pamiętasz..wisisz mi przysługę..

-Oho czuję, że będzie ciekawie.

-Musisz kogoś wytropić, a następnie dopilnować żeby już nigdy nie podniósł swojego pieprzonego tyłka z piachu. 

-Dobra zrobię to. Muszę Ci się jakoś odwdzięczyć za pomoc. To o kogo chodzi?

-O Justin'a Bieber'a.

-Justin Bieber.-bąknął pod nosem wpisując jego imię na jakąś kartkę, najwidoczniej żeby nie zapomnieć.

-Wolałbym zabić go sam, ale znasz moją sytuację...

-Nie ma co się martwić obiecuję, że nie będę miał skrupułów. Tak w ogóle dlaczego chcesz się go pozbyć?

-To popieprzony dzieciak. Lepiej będzie dla każdego jak umrze.

-Więcej mi nie potrzeba. Tak w ogóle to co słychać u Ciebie i Megan?

-Jakoś się układa, a jak pozbędę się Biebera to będzie świetnie.

-A Megan ma może kogoś czy jest sama?

-Nie przesadzaj Lucas.-walnąłem go lekko w ramię.

-Haha.Tylko pytam.-podniósł ręce w obronnym geście.

-Mniejsza o to. Zajmij się Bieber'em jak najszybciej. Nie mogę ryzykować.

-Przecież wiesz jak jest. Wszystko będzie załatwione. Nikt nawet nie zauważy, że zniknął. Zresztą jak jego poprzednicy.

-Liczę na Ciebie Lucas, a teraz muszę się już zbierać bo jeszcze chłopcy zaczną coś podejrzewać.-podaliśmy sobie ręce i wróciłem do samochodu.

Wracając usłyszałem bąknięcie pod nosem Lucas'a brzmiało to mniej więcej tak "Do zobaczenia na pogrzebie Biebera".

Z satysfakcją odpaliłem samochód i ruszyłem w drogę powrotną do domu. Nareszcie pozbędę się tego dupka.-pomyślałem.

***

W domu na kanapie zobaczyłam Megan. Siedziała nerwowo spoglądając na telefon jakby czekała na czyjąś wiadomość. Trzask zamykanych drzwi sprowadził ją na ziemię dzięki czemu się na mnie popatrzyła.

-Ty popieprzony idioto!-podeszła do mnie i przytuliła mnie przy tym podduszając. Byłem pewny, że jest zła i robi to celowo.-Gdzie byłeś?

-Powiem Ci jak już skończysz mnie dusić.-odsunęła się posyłając mi mordercze spojrzenie.-A więc byłem gdzieś w interesach, ale dobrze wiesz, że więcej Ci nie mogę powiedzieć.

-Tak wiem. Nie oczekuję od Ciebie tego, że będziesz mi mówił wszystko. Chce tylko być pewna, że Ci kurwa nic nie jest, a jak mam taka być skoro nie odbierasz od 3 godzin telefonu i nie dajesz znaku życia?!

 Wyjmując telefon zdałem sobie sprawę, że musiała mi się rozładować bateria w drodze do Bronx.

-Bateria mi padła. Musisz zdać sobie w końcu z tego sprawę, że jestem dużym chłopcem i sobie poradzę.

-Co ja się z tobą mam?!-westchnęła.-W kuchni masz kolację odgrzej sobie.

-Megan muszę się ciebie coś zapytać...

-Tak?

-Ty i ta cała Anne Black się przyjaźnicie tak?-pokiwała głową.-Więc może ją do nas zaprosisz w sobotę co? Chciałbym ją poznać.

-Max, dzięki na pewno ją zaproszę, ale nie jestem pewna czy przyjmie nasze zaproszenie.

-Dlaczego?

-To trochę głupie, ale ona się ciebie boi. Przecież wiesz co mówią ludzie na mieście. Nawet jeśli to prawda to chyba Anne nie powinna się Ciebie bać co nie?

-Uświadom ją, że nic jej nie zrobię...dopóki jest twoją przyjaciółką.-zachichotałem.

-Zostańmy przy tym, że jej nic nie zrobisz.-powtórzyła mój gest.

-Bo wiesz to jest twoja pierwsza i jedyna przyjaciółka więc nawet nie śmiałbym jej dotknąć. Nie zraniłbym Cię. Wiem jak bardzo jest dla Ciebie ważna.-wtuliła się we mnie.

-Dzięki Max.

-Kocham Cię Meg.-użyłem jej zdrobnienia.

-Ja Ciebie też Max i jestem pewna, że pokochasz też Anne, a ona Ciebie. Po przyjacielsku oczywiście.-zaśmiała się.

-----------------------------

@AskTheSmile

czytam=komentuję 

Powoli nie wyrabiam się z informowaniem wszystkich na tt więc proszę dodajcie do obserwowanych mój blog.