Prolog

 Opowiadanie zawiera wulgaryzmy i słowa ,które powinniście omijać (wiem ,że i tak tego nie zrobicie).

Zabawne. Ludzie, których codziennie mijam myślą, że mają do czynienia z normalną nastolatką z normalnymi problemami. Nie wiedzą jak bardzo się mylą. Nie jestem dziewczyną za jaka jestem postrzegana. Jestem kimś gorszym. Jestem zwykłą szują.

Jeśli kogoś zadziwiłam tym spostrzeżeniem to nic dziwnego w końcu mieszkam z seryjnym mordercą, a właściwie to z całym gangiem znanym jako Nixon.

Zajmują się głównie rywalizacją. Z tego co jest mi wiadomo są najlepsi w swoim fachu. Jeszcze nikt ich nigdy nie pokonał. Każdy kto z nimi zadarł w końcu ginął. Nie było śladów więc i nie było dochodzenia. Po prostu zapadał się pod ziemię, ale ja znam prawdę i nie jest ona taka różowa. Oni naprawdę się na tym znają. Mój brat Max  jest ich przedstawicielem . Może i jest kryminalistą, a ja mieszkam z seryjnymi mordercami, ale wiem, że z nimi mi nic nie grozi. Gdyby, ktokolwiek z nich podniósł na mnie rękę mój brat natychmiast by go unicestwił jak wszystkie pozostałe ofiary.

Nie mam przyjaciół. Nie mogę ich mieć. Nikt nie zasługuję na to by być wplątany w te cholerne życie. Życie mordercy.

Jeszcze nigdy nikogo nie zabiłam. Chłopcy nie chętnie mieszają mnie w swoje interesy. Nie chcą by i mi groziło niebezpieczeństwo. W końcu w okolicy jest całe mnóstwo mniejszych gangów, które nie mogą się z nimi równać. Chłopcy oddzielnie by sobie z nimi poradzili, ale ja nie dlatego też trzymają mnie jak najdalej od interesów.

Czasem im się to nie udaje. Czasem sami mnie proszą o pomoc. Ale nigdy to nie ja mam być osobą, która ciągnie za spust, ciągle błagającej o oszczędzenie osoby. W tej robocie trzeba być silnym. Nie można ulegać innym. Słabość zaprowadzi cię na dno.

Za każdym razem kiedy wyruszają na "wojnę" czekam na nich z nadzieją, że wrócą. Nie powinnam się o nich martwić, wiem, że sobie poradzą...zawsze sobie radzą. Lecz gdy ich nie ma koło mnie czuję strach.

Wrogowie Max'a wiedzą, że ma siostrę- mnie .Wiedzą gdzie mieszkamy i najprawdopodobniej wiedzą kiedy jestem sama w domu . To, że jeszcze żyję świadczy o tym, że wszyscy boją się pomsty po mnie. Cały gang nie byłby usatysfakcjonowany łagodną śmiercią mojego mordercy. Ginąłby w katuszach.

Mój brat, a ja razem z nim siedzimy w tym bagnie już od 4 lat. Życie bez tego było by nudne.

I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od zamknięcia ojca w więzieniu po tym jak chciał pomścić moją zmarłą mamę. Nie zginęła śmiercią naturalną. Została zamordowana na oczach mojego ojca przez jego największego wroga. Niejakiego Tom'a Biebera.

Morderca nie miał skrupułów .

Biegłem po magazynie szukając Mady. Nigdzie nie mogłem jej znaleźć. Otwierałem kolejno każde pomieszczenie by dostrzec swoją żoną. Nie wiedziałem co się dzieje . Lecz czułem ,że grozi jej niebezpieczeństwo. Nagle usłyszałem wołanie o pomoc. Znałem ten głos .Ten sam z którego zawsze słyszałem "Kocham Cię. Przy tobie czuję się bezpieczna ". Nie była.

Biegłem kierując się coraz głośniejszym wołaniem. To tu. Znalazłem ją. Stała przy ścianie magazynu. Trzęsła się ze strachu. Na przeciwko niej stał on. Mój największy wróg. W dłoni miał wycelowaną broń.

-Myślałem, że zajmie ci to trochę mniej czasu Ben.-parsknął śmiechem.

-Pieprz się Tom. 

-Najwidoczniej nie zależy ci tak bardzo na twojej suce. Pożegnaj się z nią. 

Chwilę później pociągnął za spust. Po magazynie rozbrzmiał  huk wystrzelonego pocisku.

Trafił. Mady upadła na ziemię, a wokół niej coraz bardziej poszerzała się kałuża krwi. Byłem w szoku .

Tak bardzo, że nie zauważyłem kiedy ten skurwysyn uciekł. Sam pobiegłem do ukochanej. Chwyciłem ją za rękę którą pocałowałem i mocno przycisnąłem do serca.

-Nie opuszczaj nie! Proszę! Kocham Cię! To wszystko moja wina przepraszam, że cię nie obroniłem!

-Kocham Cię. Opiekuj się dziećmi. Do zobaczenia w lepszym świecie skarbie.-zamknęła oczy. Ogarnął mnie ból .

-Nie umieraj.-wyszeptałem i pocałowałem ją w policzek. Nie kontrolowałem tego. Łzy zaczęły spływać mi  po policzku.

-Stój! Ręce do góry! -usłyszałem odgłosy zza moich pleców. To była policja .

Oskarżyli mojego ojca o zabójstwo matki. Policja w naszym kraju jest beznadziejna. Mój tata jest niewinny, ale nic nie miał na swoją obronę. Tak opowiadał mi mój brat, który mógł odwiedzać go w wiezieniu. Ja nie mogłam. Max mi tego zakazał. Ale dlaczego? W końcu ojciec był niewinny!

Tak straciłam oboje rodziców. Został mi tylko brat, który wychowywał mnie od małego . 

"Jaki ojciec taki syn " to przysłowie doskonale opisuje zawód ich obojga.

Patologiczna rodzina.

---------------------------------------

@AskTheSmile

czytam=komentuje